[21]

Rozdział dwudziesty pierwszy  "Sens w bezsensie."

       Aleksa spokojnie szła z Rozalią. Wcześniej była smutna. Ale w tamtej chwili, czuła tylko złość. Miała ochotę kopać drzewo, przewracać kosze na ulicy i rozbijać szyby w sklepach. Białowłosa spojrzała na nią. Zastanawiała się co zrobić. Dodatkowego mentliku dodawało jej to, że ostatnimi czasu dziwnie czułą się w obecności Aleksy. Szatynka po chwili odetchnęła z ulgą.

-Jak ty to robisz że jesteś wściekła, a po chwili się uspakajasz?- złotooka zaśmiała się cicho.

-W szaleństwie sens w tym by go nie było. Szaleństwo bez sensu, jest sensowne. Szaleństwo z sensem, nie ma sensu- wyrecytowała-. Zawsze gdy dzieje się coś szalonego to powtarzam to sobie w głowie. 

-...WoW. A co się stało?

-Coś kompletnie bezsensownego. 

-...- podrapała się w tył głowy.- Pogubiłam się.

-To dobrze. Nie możesz możesz zrozumieć bezsensu i całej tej teorii, skoro bezsensu nie idzie zrozumieć bo nie ma sensu.

-... To nie ma sensu!

-I o to chodzi.- zaśmiała się.

-Skąd ty wytrzasnęłaś ten tekst?

-Ten bezsens, który swoim szaleństwem doprowadził mnie do złości, wymyślił te szalony tekst pełen bezsensu.

-Em..- uśmiechnęła się nerwowo.- Możesz powtórzyć?

-Ten bezsens, który swoim szaleństwem doprowadził mnie do złości, wymyślił te szalony tekst pełen bezsensu.

-... Mniejsza.

-Spoko, on mi to tłumaczył tydzień. - włożyła ręce do kieszeni.- Zmienimy temat? Autor tamtego tekstu bardzo źle mi się kojarzy.

-Jasne! A no... nie przeszkadza ci że będzie tam mój chłopak?

-Chłopak?- spojrzała na nią kątem oka

-Leonard. Starszy brat Lysandra.

-.. twój chłopak tak?- upewniła się. 

-Tak! Jest cudny...- rozmarzyła się.

-To dobrze.- "Oby chociaż trochę różnił się od tamtego białowłosego kata..."

   Resztę drogi spędziły w ciszy. Aleksa uśmiechnęła się smutno. Dokładnie pamiętała jak Edward dzień w dzień jej to tłumaczył. Stanęła. W jej głowie zaczęła brzmieć muzyka i pojawiać się słowa. Czuła że chce śpiewać. "Nie, nie nie!"

-Zaczekaj chwilę!

    Pobiegła na plac zabaw. Wzięła kij i zaczęła coś pisać na piasku. Rozalia patrzyła na nią zdziwiona. Po chwili wszystko zatarła i wróciła.

-... co ty tam pisałaś?

-Piosenkę. A nie mogę zacząć śpiewać, więc musiałam napisać. Nie wzięłam zeszytu.

-.... Dlaczego?

-Zapomniałam.

-Nie to. Chodzi o śpiewanie.

-Bo to przez ten bezsens, który swoim szaleństwem doprowadził mnie do złości, wymyślił te szalony tekst pełen bezsensu, sprawił że lubiłam to robić, a ja chce o nim zapomnieć.

-Jesteś szalona.- wybuchła śmiechem.

-Czyli bezsensowna, więc nie możesz tego objąć rozumem, dlatego tak sądzisz.

Po chwili obie wybuchły śmiechem.

___________________________________

Dzisiaj krótko.

Mam naprawdę bardzo mało czasu....

Postaram się jakoś to ustabilizować ^^

Rene: Zapomniałaś o mnie...

Renusiu, nie gniewaj się...

Rene:Pff! Idę na wakacje!

Co proszę? 

Rene: Zastąpi mnie Lilo.

Mam się bać?

Rene: Rzygania tęczą? Owszem. *pakuje walizki*

Nie opuszczaj mnie!

Rene: Wrócę przy 30 rozdziale. Chyba że poznam kogoś fajnego..

Nie!!!!!!

Rene: Nie jest w stanie się pożegnać. Ja to zrobię. 

Narazka!

Rene i załamana Misty