[9]

Rozdział dziewiąty Debra stworzyła mur.

-To nie możliwe... Przecież, ci go dawałam!- powiedziała Aleksa stojąc obok Melanii w klasie.
      Był piękny środowy dzień... ale nie dla Alexy. Ten dla niej od początku był zły. Zgubiła telefon, zaspała, nie mogła znaleźć swoich butów w szatni, spóźniła się... można powiedzieć że tym razem szczęście nie szło w parze z tym jakże pięknym i ciepłym dniem.
-Nic od ciebie nie dostałam. Musiało ci się zdawać.- powiedział patrząc na szarooką.
-To nie jest śmieszne!- powiedziała oburzona
-Oczywiście. Wiesz ile informacji o tobie było w tym zgłoszeniu?
-Wiem bo sama go uzupełniałam!- powiedziała już nieźle zirytowana
-Nieodpowiedzialne jest gubić tego typu dokumenty. Jeśli się nie znajdzie będziesz musiała bawić się spora ilością papierów aby pozostać w tej szkole.
-.. Ja...
-Eh. Idź powiedź Natanielowi że nie masz go. I tyle.
-...- spojrzała na nią krzywo i wyszła z klasy -Na pewno go jej dałam...
-Wczoraj mi uciekłaś, trym razem ci się to nie uda!- Rozalia stanęła przed dziewczyną, jakby dosłownie właśnie wyrosła spod ziemi.  Szatynka głośno przełknęła ślinę.
-Czego chcesz?
-Pogadać.
-O czym? Mam parę spraw do załatwienia.
-Jakich?
-Nie powinno cię to obchodzić.- powiedziała chłodno i ruszyła holem w poszukiwaniu pokoju gospodarzy.
-No, a może mogę ci jakoś pomóc?
-...- stanęła zrezygnowana.- Gdzie jest pokój gospodarzy?
-Chodź za mną!- złapała ją za rękę i zaciągnęła pod drzwi na drugim końcu korytarza. Aleksa zauważywszy tabliczkę z napisem pokój gospodarzy po prstu otworzyła drzwi i weszła do srodka.
-Panie gospodarz, jest problem.
-Po pierwsze pukaj, po drugie..
-Dobra, dobra! Rozumiem. Przejdźmy może do problemu. Jestem pewna że dałam papiery Melanii, ale ona mówi że tego nie zrobiłam.
-Czyli jednak tego nie zrobiłaś.
-A dlaczego od razu to ona ma mieć rację?
-Bo ona nigdy nie kłamie.
-A ja niby...- wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Spojrzał na nią katem oka. - Ja nie mogę... ty serio myślisz że... haha! - uśmiechnęła się podłamana.- Że niby Debra, hmm? Słuchaj, nie mam zamiaru cie przyciskać do biurka, uwodzić, bawić się i kłamać. Przysięgam że dawałam tamtej niebieskookiej te papiery.
-Nadal nie mam pewności. Spytam ją potem. A ty, lepiej znajdź te papiery...
-...
    Podeszła i z całej siły uderzyła go w twarz z przysłowionego liścia. Spojrzał na nią zaskoczony. Dotknął dłonią policzka na którym obecnie widniał ślad dłoni Aleksy.
-Wiem co Debra ci zrobiła. Wiem że jej nie cierpisz i za mną też nie przepadasz. Ale na miłość boską, oddałam te dokumenty Melanii. Po co miałabym robić sobie samej trudności? - zagryzła wargę.- Wybacz, poniosło mnie.
    Wyszła z pokoju gospodarzy. Rozalia tam na nią czekała. Aleksa spojrzała na jej twarz. Jej wieczny uśmiech ja zastanawiał. Próbowała rozgryźć co w tej głowie o białych włosach się kręci... ale nie za bardzo jej to wychodziło. Zawinęła kosmyk włosów za lewe ucho. Wygięła usta jak to miała w zwyczaju.
-Roza!- nagle przybiegła do niej zdyszana Sucrette- Musisz mi w czymś pomóc!
-Dobrze, potem pogadamy Al!- powiedziała złotooka idąc z Su gdzieś na dziedziniec.
-Al?- uniosła jedną brew ku górze- ,Czy wszyscy którzy mają białe włosy muszą mieć coś z głową?
 W zaistniałej, dość trudnej sytuacji, postanowiła się zgłosić do osoby z którą jako jedyną mogła pogadać. Do Maxa. Poprawiła plecak na ramieniu i zaczęła spacerować zatłoczonym holem, w poszukiwaniu złotej czupryny Maksymiliana. A w tym gąszczu kolorowych włsoów, nei bło to aż takie łatwe.
-Fioletowe, zielone, białe, czarne, brązowe, niebieskie, czarne, złote.... Jeszcze tylko różowych kudłów tu brak.
-Wybacz, niestety to nie możliwe.
Dokładnie poznała głos brata. Zaczęła iść w kierunku klasy 35, przy której stał blondyn. Uśmiechał się cwanie do jakiejś brunetki, która najprawdopodobniej próbowała go gdzieś zaprosić, a teraz stała zawiedziona przy szafce.
-A-ale...
-Jesteś zbyt głupia by spędzać ze mną czas...- puknął ją w czoło- Pójdź do domu, zastanów się co jest z tobą nie tak, a jest tego sporo, a potem jak...
-Max, o co ja cię prosiłam.- Aleksa stanęła obok brata. Jego uśmiech od razu stał się ciepły. Spojrzał na siostrę. Delikatnie pogładził jej włosy.
-Wybacz siostrzyczko, to silniejsze ode mnie..
-Właśnie widzę. Słuchaj mam problem. Mój formularz zgłoszeniowy rozpłynął się w powietrzu.
-Ale wiesz że to niemożliwe? - spytał rozbawiony
-Tylko z tego co mówi gospodarz i przewodnicząca klasy, to tak się stało.- prychnęła - Na dodatek gdzieś zniknęła mój telefon, a w szatni chyba pół godziny szukałam butów zanim odkryłam że były w koszu na śmieci. Na szczęście był jeszcze pusty. I łazi za mną jakaś białowłosa wariatka.
-Nie za dużo tego jak na jeden dzień?
-O wiele...
-Why do we worry at all? Why? Just tell me why do we worry? When worry is never helping tell me why worry at all?
-Czy to przypadkiem nie twój dzwonek?- spytał blondyn
-Mój. Możliwe że...
      Szatynka szła w kierunku cichutko nucąc pod nosem piosenkę która wciąż brzmiała. Stanęła przed jedną z szafek. Próbowała otworzyć drzwiczki ale te były zamknięte. Warknęła. Melania wyszła z klasy. Zobaczyła jak Aleksa stoi pod jej szafką słysząc swój dzwoniący telefon, aż przeszedł ją dreszcz. Cofnęła się. Kastiel spojrzał na dziewczynę kątem oka.
-Nie wyciszyłaś?
-Zapomniałam!
-To teraz będzie problem...
-Puki się nie dowie że to moja szafka to nie. W końcu sobie pójdzie...
-Mogłaś mi go dać od razu...
-Znowu spóźniłeś się na lekcje, więc jak?!- spojrzała na czerwonowłosego wściekła
-Nie wiem.- wzruszył ramionami. Wychylił się trochę- Ona zaraz otworzy twoją szafkę.
-Co?- Melania wyszła z klasy. Zobaczyła jak Aleksa zaczyna kawałkiem druta otwierać zamek jej szafki.- Ewentualnie znowu go zabiorę... na szczęście wszystko wczoraj wyjęłam.
-Nie widzę nic szczęśliwego w tym że musisz robić coś drugi raz.
-Mam.- powiedziała Aleksa biorąc telefon do ręki. Zamknęła szafkę łokciem i odebrała połączenie.- Halo? Cześć Kentin.- uśmiechnęła się- Wiem, wiem. Ktoś mi zabrał telefon...- odczekała chwilę- Nie, nie wiem kto to.
-Mel, chcę ten telefon. Muszę wiedzieć do kogo dzwoniąc, tak się szczerzy.- powiedział czerwonowłosy
-Po pierwsze nie nazywaj mnie tak. Po drugie, wiem co mam robić. Po trzecie złaź z biurka nauczyciela!
-Ale jesteś burzliwa...- uśmiechnął się cwanie


___________________________________________

Hejo! 

Oto kolejny rozdział. 

Jak widać edukacja w szkole Słodki Amoris, nie rozpoczęła się dla Aleksy zbyt kolorowo... 

Można wręcz namalować ją jedynie szarym i czarnym kolorem.

A wy? Jakie były wasze początki w nowej szkole albo początku gimnazjum/liceum?

Zaktualizowałam zakładkę bohaterowie i serdecznie zapraszam do przejrzenia jej ;)

Obok macie podobiznę Aleksy.

Pozdrawiam!

Misty Blue