[3]

Rozdział trzeci      Nielegalny przyjaciel

 -Tak mam na imię.- powiedział krótko i zeszedł bez słowa na dół. Aleksa zagryzła wargę. Zbiegła za nim. Złapała go mocno za ramię.-Może chociaż z łaski swojej wytłumaczysz mi, co z sobą zrobiłeś? Co się stało?
-Twoja siostra się stała.- rzucił jej rękę z swojego ramienia i poszedł dalej.

       Odprowadziła go beznamiętnym spojrzeniem. W głębi serca było mu go jej żal. Widziała jak kiedyś tętnił życiem, jak powoli zakochiwał się w jej siostrze... Teraz widziała tylko szczątki dawnego Kastiela. Wepchnęła dłonie do kieszeni. Poszła swoją drogą. A dokładniej drogą do szkoły wojskowej, w której uczył się Ken. A tym czasem Kas czekał przed szkołą na swojego przyjaciela Lysandra. Po chwili podszedł do niego chłopak o włosach białych jak śnieg sięgających do żuchwy a ciemnymi końcówkami. Był ubrany na czarno, a spod marynarki wystawała biała koszula i szmaragdowy żabot. Wyglądał, jakby wyszedł z filmu opisującego epokę wiktoriańską. Jedno oko miał zielone a drugie złote.

-Nie gadaj że zapomniałeś że dziś rozpoczęcie?
-No niestety wyjąłeś mi to z ust.
-Więc pewnie nie wiesz, kto ciekawy doszedł do naszej klasy...
-Kto?
-Siostra Debry, Aleksa.
-Tej Debry?
-Nie, tej z Włoch. Oczywiście że tamtej suki.
-Czyli nie za ciekawie...
-Dlatego mam do ciebie prośbę.
-Hmm?
-Jak ja to zrobię, to nabierze podejrzeń.
-Co ty chcesz zrobić tej biednej dziewczynie?
-Nie ja, ty.
-Mnie w to nie mieszaj.
-Stary, błagam. Musze jej się stąd pozbyć.
-Niby jak?
-I tu się zaczyna twoja rola... - przybliżył się do niego i szepnął mu coś na ucho.
-Że co?!- białowłosy oburzył się.
-Po cichu. Tak aby nikt nie zauważył.
-Ale po co? To jest siostra Debry, a nie Debra...
-Jesteśmy kumplami co nie?
-Tak. Zrobię to pod warunkiem, że ty nie przyłożysz do tego ręki. Oceniasz ją, mimo że jej nie znasz.
-Super. to od jutra?
-Dopiero co doszła. Że tak od razu?
-Będzie lepszy efekt. Wierz mi, długo nie wytrzyma.
-Jesteś okrutny. Chodźmy już lepiej.


     Tymczasem Aleksa nie świadoma planów Kastiela i po części już Lysandra, zbliżała się do szkoły wojskowej.

-A ty znowu tutaj?- staruszek o białych wąsach ubrany w mundur spojrzał na dziewczynę.
-Ja do Kena. Czyli to co zwykle.
-Gdyby nie to że dzięki tobie bierze się do roboty, nie wpuszczałbym cię tu, gdyż dobrze wiesz że to niedozwolone.
-Jestem niezmiernie wdzięczna.- powiedziała beznamiętnie i weszła do środka pseudo koszar.

      Był tam budynek internatu. Rozejrzała się czy żaden porucznik nie przechadza się w ten jakże słoneczny dzień. Gdy nikogo nie spostrzegła szybko wbiegła do budynku.. Weszła do jednego z pokoi na  środkowym pietrze , a dokładniej oznaczonego numerem "57". Zapukała.

-Ken, to ja, Aleksa.
-...
-Ej! Jesteś tam?- zapukała mocniej
-Wejdź, ale jak się zaśmiejesz to wylądujesz w bagnie.
-Jasne.- uśmiechnęła się rozbawiona i pchnęła drzwi. Zaniemówiła gdy weszła do środka. Próbowała tłumić śmiech. Usiadła obok chłopaka na pryczy. Westchnął głęboko.
-I powiedz mi, coś ty najlepszego zrobił z włosami?
-W oczy właziły to ściąłem.- prychnął
-Ale...- zrobiła minę godną filozofa i poczochrała go.- To genialnie wygląda!
-To było przypadkiem! Okulary stłukłem.
-Oj... Wiesz... to może zaczniesz nosić szkła kontaktowe? Są wygodniejsze. Będzie ci łatwiej ćwiczyć.
-Może..- spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się delikatnie.
-Niemniej będę tęsknić za tym twoim grzybem...
-Grzybem?- nie wyglądał na zadowolonego z owego określenia.
-Borowik.- pokiwała do siebie twierdząco miną wyginając specyficznie usta, jakby była wielkim znawcą sztuki, a w tym wypadku grzybów.- Tak, nawet kolor był...
-Prosisz się o spotkanie z bagnem.
-Ejejej! Jak tu pierwszy raz przyszłam oddać ci telefon to  ja cię musiałam wrzucić do bagna byś ogarnął się po SMS od tej tamtej... no... szybko....- zaczęła pstrykać palcem jakby miało jej to pomóc, przypomnieć sobie jej imię.- Su?
-Yhym. A właśnie, widziałaś ją?
-Ehh... Kogoś podobnego widziałam, kojarzysz Kastiela wersja buntownik?
-Tak?
-No  tak trochę go przypomina.
-... serio?- spytał ze smutkiem i spojrzał w podłogę
-Oprócz tego że migdaliła do niego oczy gdy nauczyciel mnie przesłuchiwał.... to serio, nie jest ciebie warta.  Powtarzam ci to od kiedy tu przyjechałeś.
-Yhym...- chłopak mimo to był nie pocieszony
-Jesteśmy kuplami co nie?- szturchnęła go ramieniem
-Najlepszymi...- rzucił na odczepnego
-To ci cholera mówię byś te pustą lalę olał!- krzyknęła na całe gardło do jego ucha- To. Jest. Zwykła. Sz...
-Dobra dobra!- oburzył się. Bo zaraz ogłuchnę!
-No! i w końcu żeś usłyszał.
-Ale tak łatwo to jej nie zapomnę...
-A ten znowu swoje.- złapała go za oba policzki i obróciła jego głowę tak by patrzył w jej oczy.- Powtarzaj za mną. Nic mnie nie obchodzi Sucrette.
-Ale...
-Rób co mówię!
-A puścisz mnie wtedy?
-To ja tu zadaję pytania. Powtarzasz czy nie?
-Nic nie obchodzi mnie Sucrette.
-Jeszcze raz.
-Nic nie obchodzi mnie Sucrette.
-Powtórz :  Może się udławić dżemem, po prostu mam ja gdzieś.
-To z dżemem też?
-Tak.
-Może się udławić dżemem... po prostu mam ją gdzieś.
-No!- z uśmiechem puściła go
-Mam pytanie. Dlaczego dżemem?
-Bo Debra kiedyś udławiła się dżemem i skakała po kuchni jak kurczak.
-Aha...- po chwili chłopak wybuchł śmiechem i padł na pryczę
-Tez to sobie właśnie wyobraziłeś?- spytała dziewczyna zwijając się ze śmiechu i padła na pościel obok niego. Jednak po chwili rozległo się pukanie do drzwi. Nie było im już tak do śmiechu. Aleksa szybko schowała się do szafy i zamknęła za sobą drzwi.
-Tak?
-Ta ja.- rozległ się chłopięcy głos
-Aaa... czy coś się stało Fin?
-Nie. Nudno tu strasznie...
-Wiesz, chyba szkło wyszło mi z oprawek i teraz trochę się z tym siłuję...
-Pomogę ci...- wysoki brunet o ciemno-beżowej karnacji wszedł do środka. Spojrzał na Kentina udającego że wkłada potłuczone szkło do środka.- No, ale tego to raczej nie naprawisz.
-Ehh...- szatyn westchnął i położył okulary na stoliku.- Jedne co widzę to kolorowe plamy. Gdyby nie to że masz specyficzny głos, to bym nie wiedział kto idzie.
-Załatw sobie szkła kontaktowe.
-Taa...
-Słyszałeś o tym że....

*Około pół godziny później*

-Uff... Aleksa, możesz wyjść, poszedł.- cisza. Chłopak spojrzał na szafę. - Aleksa?- podszedł do mebla i otwierając drzwi zobaczył śpiącą dziewczynę. Bo kto by się nie nudził siedząc pół godziny w szafie? A gdy Aleksie się nudziło, to spała.- No pięknie...- westchnął głęboko.

______________________________________

Hej!
Oto mamy 3 rozdział.
Moim zdaniem wyszedł dość  słabo...
No ale cóż, jesteśmy tylko ludźmi i czasem takie felery wychodzą.
Życzę wszystkiego dobrego,  powodzenia w szkole,
i oby wam nie złapała grypa tak jak mnie.
Zakładka bohaterowie jest już zaktualizowana.
Po lewej będziecie mieć Kentina. 

Pozdrawiam!
Misty Blue.