[28]

Rozdział dwudziesty ósmy "Rzeczy których nie wiemy"

-Śledzisz mnie?
-Nie.
-Prześladujesz?
-Też nie.
-Zakochałeś się?
-Na zabój.
-Nie kłam!

            Aleksa piorunowała wzrokiem rozbawionego Edwarda. Nie tylko on z resztą. Dake śmiał się w najlepsze, a Adrian nie mógł powstrzymać uśmieszku. Aleksa w najlepsze przesłuchiwała bruneta, próbując się dowiedzieć, co robił pod szkołą gdy tak lało. I miała sporo determinacji.

-Chciałeś mnie napaść?
-Nie.
-Zabić?
-Nie.
-Zgwałcić?-spytał Dake i wybuchł śmiechem.
-Nie skrzywdziłbym jej, to ona mnie tak oskarża. W sumie to słodkie jak tak sobie wisi nade mną z wściekłą miną.

          Faktycznie tak było. Chłopak spokojnie sobie siedział w fotelu, zakładając nogę na nogę, a ona ordynarie oparła dłonie po obu stronach jego głowy i spokojne sobie nad nim wisiała. Z wściekłym wyrazem twarzy, rzecz jasna. A on to uważał za słodkie. Mnie nie pytajcie dlaczego, ta postać żyje własnym życiem.

-Zamknij się!
-Dlaczego po prostu nie spytasz dlaczego tam byłem, zamiast wymieniać opcje?
-Bo byś wymyślił historyjkę na poczekaniu!
-Chciałem cię wziąć na kawę, ale się rozpadało i... a psi!- kichnął
-I złapałeś katar?- jej wyraz twarzy trochę złagodniał.
-Tak jakby. - pociągnął nosem

             Dake wyciągnął telefon i zaczął coś pisać. Po chwili komórka Edwarda wydała specyficzny dźwięk SMSa. Chłopak wyjął telefon i odczytał wiadomość. Potem odpisał. I tak sprawa się toczyła. Następnie dołączył też Adrian.

-Dlaczego piszecie SMSy, skoro siedzicie w tym samym pokoju?- spytała.
-Bo sprawa dotyczy ciebie, a ty nie możesz się dowiedzieć o co chodzi...- powiedział Dakota.
-... to chore.
-Tak jak teraz Edward.- dodał Adrian.-A chciał dla ciebie dobrze...

         Szatynka weszła do kuchni. Nalała kawy do kubka i wróciła do salonu. Podała czarny kubek z kawą brunetowi. Spojrzał na nią kątem oka.

-No kawa, halo!-pomachała u nią przed nosem- Jak chciałeś się jej napić, to nie musiałeś nigdzie wychodzić.
-Jesteś niemożliwa...- uśmiechnął się i wziął kubek do ręki- Dzięki Gwiazdko.- pocałował ją w policzek.
-Nie nazywaj mnie tak...- otarła rękawem bluzy ucałowany policzek i poszła do swojego pokoju,
-Chyba cię nie lubi.- stwierdził blondyn
-Lubi, tylko jeszcze o tym nie wie.- upił łyk napoju- Nawet smaczna ta kawa.

*Kolejnego dnia w szkole*

              Dziewczyna już chciała wejść do pokoju gospodarzy z przysłowionego "z buta wjeżdżam", ale powstrzymała się. Wzięła wdech i podniosła dłoń. Delikatnie zapukała. Usłyszała ciche "proszę". Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Nataniel dosłownie tonął w papierach. Usiadła na jednym z stolików,po czym wzięła jakąś kartkę

-Chcą cię wykończyć?- spojrzała na niego kątem oka.
-Zapomniałem wczoraj zrobić, więc dzisiaj robię część z dzisiaj i wczoraj. - powiedział nie odrywając wzroku od dokumentów.
-Pomóc ci?
-Nie wiesz jak.
-To mnie naucz.- spojrzał na nią kątem oka.
-Ehh... Specjalnie przyszłaś o siódmej do szkoły, gdy mamy na dziewiątą?
-Być może. To teraz nauczaj, panie gospodarzu.

*Godzinę później*

            Ze spokojem siedziała obok blondyna i pomagała mu uzupełniać dokumenty. Wymagała to sporego skupienia. Gdy Aleksa robiła jedną kartkę, to chłopak trzy. Westchnęła ciężko. Spojrzała na niego kątem oka. Miał spokojny wyraz twarzy... i worki pod oczami.

-Spałeś ty dzisiaj?- spytała
-Tak.
-Nie wygląda. Masz worki po oczami, sięgające do Chin.
-...
-i...- przejechała dłonią po jego plecach. - Nowego okazałego siniaka.
-...
-Wszystko okey?
-Jak ci się znudziło, to możesz iść.
-I weź się tu o takiego troszcz...
-Co proszę?- spojrzał na nią.
-Żaden człowiek nie zasługuje na takie traktowanie. Ty tu siedzisz, wypełniasz dokumenty a ludzie myślą że jesteś sztywy bo co? Bo jako jedyny masz zdrowy rozsądek? A nawet nie wiedzą że dzięki tobie, będą mieli w Grudniu co żreć.- wskazała na odpowiedni dokument.- A potem dyrektorka bierze cię na dywanik, oskarżając że mógłbyś kogoś upić, Plus... Ktoś dość często wali ci po plecach. I chyba nawet nie chcę wiedzieć gdzie jeszcze.  I..- zasłonił jej usta dłonią.
-Błagam cię, nie w szkole... Jeszcze ktoś usłyszy...
-Mghft!
-Nikomu o tym ani słowa. - polizała jego dłoń- Ble!- odsunął rękę
-Smakuje miodem... Mniejsza, mam pewien pomysł.
-Nie.- wytarł rękę w chusteczkę.
-Ty dasz sobie pomóc, a ja nikomu nic nie powiem.
-Pomóc?
-Po lekcjach i przed lekcjami. Dokument itp.
-...Niech będzie.
-I muszę ci opatrzyć plecy. Niektóre zadrapania już zaczynają się knocić,
-N....
-I przestań mówić nie, bo jak ja cię zbiję to...!
-Ciszej!- szepnął głośno- Niech będzie.

            Uśmiechnęła się do niego. Sama nie wiedziała dlaczego, ale cieszyła się że może mu pomóc. Wróciła do uzupełniania dokumentów. Blondyn spojrzał na nią.

-Dlaczego to robisz?

___________________
Hej!
Lilo: Odpowiedź na zadane powyżej pytane, w kolejnym rozdziale!
Lilo! Jestem z ciebie dumna!
Lilo:Hę?
Nie zdradziłeś nic ważnego!
... wow...

Pozdrawia dumna Misty i zaskoczony Lilo.