[37]

Rozdział trzydziesty siódmy "Tak dużo, a jednak tam mało. - część pierwsza "

                     Spoglądała na zdjęcie, na którym... Była ona przytulona do Edwarda. Oboje byli szczęśliwi. Uśmiechali się, a oczy Aleksy aż błyszczały. Wydawały się wtedy srebrne, a nie bure... Pociągnęła nosem i wytarła łzy mankietem bluzy. Zobaczyła nagranie. Włączyła je.

-Gwiazdko... Wstawaj.

-Idź... Spać mi się chce...

-Gwiazdo ty moja, będziesz siedzieć w łóżku cały dzień?- usiadł na materacu

-A co w tym złego?- rozchyliła powieki- Ty to nagrywasz?!- podniosłą się do siadu, tak szybko, że omal nie spadła z łóżka. 

-Haha! 

-Pff... 

                     Wytknęła język do kamery, a potem szeroko się uśmiechnęła. Rzuciła się na niego. Wtuliła policzek w jego klatkę piersiową. Chłopak ustawił telefon na poduszce tak, aby wciąż rejestrował obraz. Ujął twarz dziewczyny w dłonie i pocałował ją. Zdziwiła się lekko. Po chwili zaśmiała się w jego usta. Oderwał się od niej. Opadła na łóżko obok niego.

-Znowu... Po co to robisz? 

-Dla zabawy... Lubię to.- zawisł nad nią. 

-Weź no...- spojrzała mu w oczy- Jak chcesz się zabawić to pograj sobie. 

-TY wydajesz dźwięki piękniejsze od jakiegokolwiek instrumentu...- oparł swoje czoło o jej. 

-Ściemniasz.

-Skądże.

-Jaki normalny człowiek gada jak Szekspir w zwykłej rozmowie?

-Ja nie jestem normalnym człowiekiem, a to nie jest zwykła rozmowa...

-Ta, od początku podejrzewałam że jesteś kosmitą. - uniósł jedną brew ku górze 

-Kosmitą? 

-Yhym... Byłeś zielony, ale cała zieleń wpłynęła ci do tęczówek.

-Ciekawa teoria... 

-Bo jest o tobie, kosmito...- powiedziała do siebie cicho, zatrzymując wideo. 

                 Odłożyła telefon. Opadła na łóżko i rozpłakała się. Przytuliła się od poduszki. Edward wszedł do pokoju. Usiadł na brzegu łóżka. Spojrzał na nią. Odwróciła się do niego plecami. Zagryzł wargę.

Bruknęła coś w stylu "Idź sobie". Wtuliła się w pościel. 

- Jesteś gwiazdą, najpiękniejszą w całym kosmosie. Jeśli mogę być kosmitą, to chcę do ciebie polecieć...

-Ale ty dobrze wiesz, że nie można mieć gwiazdki z nieba... 

-Dla ciebie, umiem wszystko. 

                     Tak dalej, toczyła się rozmowa w wideo. Tam się kończyło. Kolejna, urwana w pół rozmowa. Edward, nie umiał jej wtedy powiedzieć tych ważnych słów. Czuł się rozdarty, nie mniej niż Aleksa. Objął dziewczynę. Gdyby mógł, to już nigdy by jej nie puścił.

-Puść.- powiedziała zapłakana. 

-Kochałem cię... 

-To dlaczego mi tego WTEDY nie powiedziałeś?!

-Bałem się.- obrócił ją na plecy i zawisł nad nią.

-Czego?

-Tego, że to możliwe. Tego, że mnie odrzucisz.

-... wtedy, bym tego nie zrobiła.- odepchnęła go. Odsunęła się i przewróciła na lewy bok.
-...
-Tęskniłam za tobą... Naprawdę. Wiesz ile nocy płakałam? Jak bardzo cierpiałam? Ile razy na myśl mi przyszło, że po prostu mnie wykorzystałeś? Wiesz?! 
-...nie.
-Jesteś tchórzem... 
-Wiem.
-No proszę! Chociaż coś wiesz!- prychnęła. 

                Zapłakała gorzko. Nie chciała robić tego przy nim, ale już nie mogła wytrzymać Była w nim zakochana... Po co było utrudniać? "Nie komplikuj, wal prosto z mostu." Często, tak łatwo to powiedzieć, napisać, wykrzyczeć i wyśpiewać! Ale, zarazem z straszną łatwością, zapominamy o tym. I nie ma co, mówić, tłumaczyć. Nikt z nas, nie jest doskonały.

-... kocham cię...- powiedział ściszonym głosem.
-Nie uważasz.. że za późno... na to?- wychlipiała 
-Może...- przysunął ją do siebie- Ale mam to głęboko w dupie.

               Pocałował ją namiętnie. Zamknęła oczy. Płakała i jęczała cicho w jego usta. Oderwała się od niego i zapłakała żałośnie. Oparła czoło o jego miękką piżamę. Waliła pięścią w jego klatkę. 

-Znam cię lepiej
Niż ktokolwiek inny
Płacz, kochanie, płacz
Bo ty o to nie dbasz
Łzy spadają na ziemię
Pozwalasz im tonąć...

               Nucił jej cicho, nie zwracając uwagi na to, że zaczyna boleć go brzuch od tego walenia.Opadła z sił. Nie mogła już nawet płakać. Zakołysał nią.

-Nie.... Przestań... 
-Dlaczego?
-Przez ciebie staję się słaba... 
-Nie stajesz się słaba, tylko zaczynasz rozumieć, że nikt nie jest ze stali.
-Nie...
-Pamiętasz jak pierwszy raz się spotkaliśmy? Nie cierpiałaś mnie... Uciekałaś, chowałaś się przede mną... Raz nawet ugryzłaś.
-Nie, lubiłam cię Po prostu się ciebie bałam.
-Serio?

 *5 minut później*

-.... Ty płaczesz?- spojrzała na niego.
-...
-Płaczesz...

               Delikatnie otarła jego łzy nadgarstkiem. Spojrzała mu prosto w oczy. Nigdy nie widziała jak płakał. Czuła, ze mimo że kiedyś byli przyjaciółmi, że znali się jak dwa łyse konie... To jednak tak mało widzieli słyszeli... Tak mało zobaczyli.

-Jesteśmy głusi, ślepi i niemi...  Istne dno...
-...Muszę ci coś powiedzieć.

______________________

Hej!

Lilo: No! W końcu płaczą!
Płakali już wcześniej!
Rene: Ale tak jak teraz, nie. Takie sprzeczności.  Zarazem tyle miłości i nienawiści... Tyle bólu i wytchnienia...
Poeta się znalazł... Spokojnie, dopiero z tym bólem się rozkręcam. Wprawy w pisaniu takich rzeczy jeszcze nie mam, ale na boku ćwiczę.
Lilo: Przydadzą ci się. Puki co tak na trójkę jest... Z minusem.
Rene: Nom.

Pozdrawia ćwicząca Misty i rozentuzjazmowani Rene oraz Lilo.